Wyznanie

Co sprawia, że zwracamy uwagę na konkretną książkę? Czasem jest to reklama, czasem w oko wpada nam okładka. Jeszcze innym razem intryguje nas tytuł. Tak było w moim przypadku, jeśli chodzi o powieść Natalii Kruzer pod tytułem „Confessio”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Filia. Natalia Kruzer to pseudonim literacki prokurator z wieloletnim stażem, która zdecydowała się na podstawie swoich doświadczeń napisać książkę. Jak jej się udała ta sztuka? Czym jest tytułowe „wyznanie”?

Szczerze mówiąc, mam pewien kłopot z oceną tego tytułu. Opowiedziana historia niewątpliwie ma duży potencjał, mam jednak wątpliwości, czy został on wystarczająco wykorzystany. Główną bohaterką „Confessio” jest prokurator Paulina Wilczyńska. Jest młodą kobietą, jednak życie zdołało już ją doświadczyć. Samotnie wychowuje pięcioletniego synka, który ma autyzm. Dziecko wymaga ciągłej uwagi i intensywnej opieki. Codzienność ją przytłacza. Ze wszystkim jest sama. Czuje się niezrozumiana i lęka się o przyszłość. Wszystko to sprawia, że Paulina jest wyczerpana. Nieustanne zmęczenie psychiczne i fizyczne próbuje zagłuszyć lekami i alkoholem. Bardzo nie spodobał mi się ten popularny (niestety) zabieg. Po raz kolejny apeluję do pisarzy, aby nie czynili każdego swego bohatera uzależnionym od substancji psychoaktywnych.

Podczas jednego z dyżurów Paulina zostaje wezwana do śmierci małego dziecka. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że chłopczyk zmarł śmiercią łóżeczkową. Jednak sekcja zwłok wykazuje ponad wszelką wątpliwość, że został zamordowany. Dla Pauliny jest to bardzo trudne. Kto mógł chcieć śmierci dziecka? Kto była aż tak bezwzględny, aby pozbawić życia bezbronną istotę? W miarę rozwoju śledztwa na jaw wychodzą nowe okoliczności. Śledczy skupiają się na rodzinie chłopczyka, odkrywając szokujące fakty. Wkrótce okazuje się, że Paulina ma aż za dużo potencjalnych sprawców. Jednocześnie czuje dużą presję ze strony szefa, aby szybko i sprawnie uporać się ze znalezieniem winnego. Jej przełożony ma nadzieję na awans, toteż popędza prokuratorkę, byle tylko móc pochwalić się rozwiązaniem sprawy. Intuicja podpowiada Paulinie, że być może chcą oskarżyć niewinnego człowieka. Czy uda jej się dotrzeć do prawdy? Czy będzie umiała oddzielić życie prywatne od zawodowego?

„Confessio” to kryminał, który nie tak łatwo ocenić. Autorka poruszyła w nim ważny i przejmujący temat, jakim jest wychowywanie chorego dziecka. Czy zawsze można wymagać od kobiety takiego poświęcenia? Zwykle bowiem to właśnie matka musi wziąć na swoje barki olbrzymi ciężar i odpowiedzialność. Co jeśli nie jest na to gotowa? Czy znajduje wsparcie i zrozumienie w swoim otoczeniu? Czy może się komuś zwierzyć ze swoich kłopotów i trudności?

Chociaż opowiadana historia jest interesująca, to jednak pod względem literackim recenzowana powieść niczym się nie wyróżnia. Czyta się ją bardzo szybko, być może nawet za szybko, biorąc pod uwagę tematykę. Również postacie poszczególnych bohaterów mogłyby być nieco lepiej wykreowane – tak jakby autorka pisała tylko to, co absolutnie niezbędne, ulegając przy tym pewnym stereotypom. Myślę tutaj przede wszystkim o matce zamordowanego chłopca.

Oczywiście mam świadomość, że jest to literacki debiut autorki. Uważam jednak, że tę historię można było napisać po prostu lepiej.

Wojciech Sobański